Papuasi - autochtoniczna ludność Nowej Gwinei.
Historia i kultura[]
Papuasi stanowią rdzenną ludność Melanezji. Charakteryzowali się pierwotną kulturą materialną - nie znali pisma ani metalu, posługiwali się kamiennymi narzędziami.
Ludność czarnoskóra (rasa negroidalna), wywodząca się z tego samego rejonu świata co Aborygeni. Charakteryzują się wełniastymi włosami, czarnymi lub rudymi, oraz sklepionym nosem. Posługują się językami papuaskimi oraz językiem kreolskim powstałym na bazie angielskiego zwanym tok pisin.
Większość plemion papuaskich żyje w osadach w głębi dżungli, zajmując się zbieractwem i łowiectwem. Struktura społeczności jest zbliżona do plemion murzyńskich - władzę sprawuje wódz, funkcję religijną zaś szaman. Obecna jest wiara w duchy przodków i magię przyrody i zwierząt. Głównym narzędziem łowów jest łuk oraz długie dzidy z kamiennymi grotami.
Charakterystyczną cechą ubioru Papuasów są barwne pióropusze z piór rajskich ptaków, ozdoby i wisiorki oraz kolorowe wzory malowane na skórze. Z reguły były one przywdziewane przy obrzędach religijnych, kulturowych bądź podczas walki. W wielu plemionach powszechne było noszenie roślinnego sznura na szyi, na którym liczba zawiązanych supłów oznaczała liczbę pokonanych wrogów.
Do niedawna wśród Papuasów praktykowany był powszechnie kanibalizm, wywołujący chorobę kuru. W zależności od plenienia, praktyki ludożercze miały postać egzokanibalizmu (zjadanie wrogów) lub endokanibalizmu (zjadanie własnych zmarłych).
W książkach[]
Papuasi są elementem tytułowym VI tomu. Podczas wyprawy przez puszczę Papui-Nowej Gwinei bohaterowie natknęli się na kilka plemion papuaskich. Niektóre z nich (Mufulu) okazały się przyjaźnie nastawione, inne zaś usiłowały ich zabić i zjeść (plemię Ku-ku-ku-ku).